Nie tak wielu z nas może poszczycić się opinią „wirtuoza” w swojej dziedzinie. Podobnie jak niewielu może powiedzieć, że ich praca zyskała status „arcydzieła” pośród nam współczesnych. Taki poklask i wiele innych pochwał spływa na dr. Artura Avilę, francusko-brazylijskiego matematyka, jednego z czołowych ekspertów w teorii układów dynamicznych na świecie.
Jednak mimo tak wysokich wyrazów uznania dla jego indywidualnych osiągnięć, dr Avila zawsze stara się podkreślać potęgę współpracy i pracy zespołowej. Kierując dofinansowanym ze środków Europejskiej Rady ds. Badań Naukowych (ERC) projektem „Quasiperiodic”, nad którym prace zakończą się w przyszłym roku, kładzie nacisk nie tylko na wyniki, ale także na to czego może się nauczyć od zespołu międzynarodowych partnerów.
Laureat takich nagród jak Early Career Award, Michael Brin Prize i Herbrand Prize – dla tych, którzy znają dr. Avilę od dawna, nie jest zaskoczeniem, że jego stosunkowo jeszcze młoda kariera nabiera rozmachu. W wieku 16 lat już wykazywał niewiarygodne uzdolnienia matematyczne. Zdobył złoty medal na Międzynarodowej Olimpiadzie Matematycznej w 1995 r. i niedługo później uzyskał stypendium prestiżowego Instituto Nacional de Matemática Pura e Aplicada (IMPA) w ojczystej Brazylii. Pięć lat później, w wieku w którym większość młodziutkich badaczy zadowala się licencjatem, dr Avila zakończył współpracę z IMPA ze stopniem doktora. Przeniósł się do Paryża i szybko odkrył, że „miasto świateł” to prawdziwa gratka dla młodego matematyka, który pali się do współpracy ze światowej klasy kolegami po fachu.
"Najważniejszy dla mnie jest kontakt ze zróżnicowaną grupą matematyków na wysokim poziomie. Paryż pod tym względem jest idealny. To być może największe na świecie skupisko matematyków. We Francji pracowałem naukowo na pełny etat, mając kontakt z wieloma matematykami, co dla początkującego było wymarzoną sytuacją” – wyjaśnia.
Około dziesięciu lat po przeprowadzce do Paryża, dr Avila – teraz profesor w instytucie IMPA i starszy pracownik naukowy w CNRS (Centre National de la Recherche Scientifique) – przystąpił do projektu „Quasiperiodic”, otrzymawszy grant ERC. Wraz z zespołem bada dwie odrębne klasy układów dynamicznych, które cechują się składową pseudookresową. Pierwsza klasa składa się kocykli pseudookresowych, a druga z przepływów translacyjnych na powierzchniach z wyższym genusem.
Dwa ze swoich osiągnięć, które dr Avila uważa za najważniejsze w ostatnim czasie, są związane z „Quasiperiodic” i zostały wypracowane z innymi badaczami, Mikhailem Lyubichem i Vincentem Delecroix. Takich możliwości współpracy może pojawić się znacznie więcej w nadchodzących latach, gdyż układy dynamiczne, teoria ergodyczna i teoria spektralna są obecnie jednymi z najbardziej atrakcyjnych obszarów matematyki. Podczas gdy dr Avila wraz z kolegami koncentruje się na czystej matematyce, badania powiązane z tymi teoriami przekładają się także na szereg praktycznych zastosowań.
Grant ERC dla początkujących naukowców umożliwił dr. Avili znalezienie pięciu obiecujących doktorów z Chin, Francji, Grecji, Rosji i USA. Dr Avila zauważa: „Potrzebujemy wartościowych ludzi – a mogą oni pochodzić z dowolnego miejsca”.
Zdaniem dr. Avili, organizacje takie jak ERC powstrzymują odchodzenie naukowców od czystej matematyki w czasach, kiedy pojawia się coraz mniej możliwości stałej pracy. Jak stwierdza: „Grant ERC umożliwił mi pewną elastyczność w dofinansowywaniu studentów ze stopniem doktora. To pomaga zatrzymać ludzi zajmujących się matematyką, kiedy nie ma na widoku na stałą posadę. Niemniej pilnie musimy zająć się obecnym trendem obniżania się liczby nowych stanowisk w czystej matematyce”.
Choć dr Avila niezmiennie czerpie korzyści z ubogacającej i dynamicznej sceny naukowej, jaką znalazł w Paryżu jako świeżo upieczony doktor, wróci bez wątpienia do Brazylii, przynajmniej na kilka tygodni w sierpniu 2018 r., kiedy jego ojczyzna będzie gościć kolejny Międzynarodowy Kongres Matematyków (ICM). Przejęcie obowiązków od Korei – organizatora ICM w tym miesiącu – stworzy Brazylii niebagatelną okazję do rozwoju matematyki. Podsumowuje: „ICM uświadomi znacznie szerszemu odbiorcy, że jest coś takiego jak badania naukowe w matematyce, które są już prowadzone na szczeblu międzynarodowym w Brazylii. To może spowodować diametralną zmianę w zachęcaniu młodych, utalentowanych ludzi do rozważania matematyki jako możliwej ścieżki kariery”.
Kiwi
Laureat takich nagród jak Early Career Award, Michael Brin Prize i Herbrand Prize – dla tych, którzy znają dr. Avilę od dawna, nie jest zaskoczeniem, że jego stosunkowo jeszcze młoda kariera nabiera rozmachu. W wieku 16 lat już wykazywał niewiarygodne uzdolnienia matematyczne. Zdobył złoty medal na Międzynarodowej Olimpiadzie Matematycznej w 1995 r. i niedługo później uzyskał stypendium prestiżowego Instituto Nacional de Matemática Pura e Aplicada (IMPA) w ojczystej Brazylii. Pięć lat później, w wieku w którym większość młodziutkich badaczy zadowala się licencjatem, dr Avila zakończył współpracę z IMPA ze stopniem doktora. Przeniósł się do Paryża i szybko odkrył, że „miasto świateł” to prawdziwa gratka dla młodego matematyka, który pali się do współpracy ze światowej klasy kolegami po fachu.
"Najważniejszy dla mnie jest kontakt ze zróżnicowaną grupą matematyków na wysokim poziomie. Paryż pod tym względem jest idealny. To być może największe na świecie skupisko matematyków. We Francji pracowałem naukowo na pełny etat, mając kontakt z wieloma matematykami, co dla początkującego było wymarzoną sytuacją” – wyjaśnia.
Około dziesięciu lat po przeprowadzce do Paryża, dr Avila – teraz profesor w instytucie IMPA i starszy pracownik naukowy w CNRS (Centre National de la Recherche Scientifique) – przystąpił do projektu „Quasiperiodic”, otrzymawszy grant ERC. Wraz z zespołem bada dwie odrębne klasy układów dynamicznych, które cechują się składową pseudookresową. Pierwsza klasa składa się kocykli pseudookresowych, a druga z przepływów translacyjnych na powierzchniach z wyższym genusem.
Dwa ze swoich osiągnięć, które dr Avila uważa za najważniejsze w ostatnim czasie, są związane z „Quasiperiodic” i zostały wypracowane z innymi badaczami, Mikhailem Lyubichem i Vincentem Delecroix. Takich możliwości współpracy może pojawić się znacznie więcej w nadchodzących latach, gdyż układy dynamiczne, teoria ergodyczna i teoria spektralna są obecnie jednymi z najbardziej atrakcyjnych obszarów matematyki. Podczas gdy dr Avila wraz z kolegami koncentruje się na czystej matematyce, badania powiązane z tymi teoriami przekładają się także na szereg praktycznych zastosowań.
Grant ERC dla początkujących naukowców umożliwił dr. Avili znalezienie pięciu obiecujących doktorów z Chin, Francji, Grecji, Rosji i USA. Dr Avila zauważa: „Potrzebujemy wartościowych ludzi – a mogą oni pochodzić z dowolnego miejsca”.
Zdaniem dr. Avili, organizacje takie jak ERC powstrzymują odchodzenie naukowców od czystej matematyki w czasach, kiedy pojawia się coraz mniej możliwości stałej pracy. Jak stwierdza: „Grant ERC umożliwił mi pewną elastyczność w dofinansowywaniu studentów ze stopniem doktora. To pomaga zatrzymać ludzi zajmujących się matematyką, kiedy nie ma na widoku na stałą posadę. Niemniej pilnie musimy zająć się obecnym trendem obniżania się liczby nowych stanowisk w czystej matematyce”.
Choć dr Avila niezmiennie czerpie korzyści z ubogacającej i dynamicznej sceny naukowej, jaką znalazł w Paryżu jako świeżo upieczony doktor, wróci bez wątpienia do Brazylii, przynajmniej na kilka tygodni w sierpniu 2018 r., kiedy jego ojczyzna będzie gościć kolejny Międzynarodowy Kongres Matematyków (ICM). Przejęcie obowiązków od Korei – organizatora ICM w tym miesiącu – stworzy Brazylii niebagatelną okazję do rozwoju matematyki. Podsumowuje: „ICM uświadomi znacznie szerszemu odbiorcy, że jest coś takiego jak badania naukowe w matematyce, które są już prowadzone na szczeblu międzynarodowym w Brazylii. To może spowodować diametralną zmianę w zachęcaniu młodych, utalentowanych ludzi do rozważania matematyki jako możliwej ścieżki kariery”.
Kiwi
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz